Όπου εγώ έπρεπε να διαβάζω τώρα. Για την εξεταστική. Αλλά είμαι άρρωστος. Καλοκαιριάτικα. Ξέρεις τι είναι να βράζει ο τόπος, ο κόσμος να πηγαίνει στις παραλίες μπας και δροσιστεί λιγάκι κι εσύ να τουρτουρίζεις; Και να κάθεσαι ντάλα μεσημέρι κουκουλωμένος με το μπουρνούζι ΚΑΙ με καλτσάκια ΚΑΙ τη μισή χαρτοβιομηχανία Θράκης σε χαρτομάντιλα; Summer colds are the worst γράφει ο Στίβεν Κινγκ στο The Stand. Βέβαια, εκεί τα συμπτώματα ήταν προάγγελος μιας παγκόσμιας επιδημίας που ξεκλήρησε το 99,9% της ανθρωπότητας. (Λες να μην είναι απλό κρυολόγημα τελικά; Κι αν είναι η γρίπη των χοίρων; Των πτηνών; Sars; Κοξάκι; Αυτό μου έλειπε τώρα. Ηρεμήσαμε από το μελάνωμα της αδελφής μου, θ' αρχίσω να πανικοβάλλομαι μήπως είμαι φορέας της νέας μάστιγας).
Κρίμα στα εμβόλια που μου έκαναν στον στρατό. Μα τέτοια γκαντεμιά; Εδώ μου έλεγαν ότι για δύο χρόνια δεν θα πάθαινα ούτε πονοκέφαλο κι εγώ μόλις απολύθηκα ταβλιάστηκα με 40 πυρετό. Τς τς τς. Τι να πεις; Σε τίποτε δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη πια. Κι ήθελα να φύγω κιόλας. Να πάω μερικές μέρες Κρήτη μετά το τελευταίο μάθημα. Όχι της εξεταστικής. Το τελευταίο που θα δώσω. Αν το δώσω τελικά. Γιατί στο χάλι που είμαι, δεν βλέπω σωτηρία. Μάλλον ΣΤΟ Σωτηρία με βλέπω.
(Ωραία. Τώρα άρχισα να ιδρώνω. Σπάει ο πυρετός, λένε. Και τα νεύρα μου μαζί. Άσε που κάποιος στον ακάλυπτο αποφάσισε να παραστήσει τον Πολ Μπάνιαν και κάτι πριονίζει από το πρωί. Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα. Θα μπορούσα να έχω κομπρεσέρ έξω από το παράθυρο). Αυτά τα Panadol Cold, μεγάλη μούφα. Μισό κουτί έχω πάρει από χθες και το μόνο που κατάφερα, είναι να μην με παίρνει ο ύπνος το βράδυ. Τι διάολο, καφεΐνη έχουν μέσα; Διάβαζα το Everything's Eventual μέχρι τα χαράματα. Γαρίδα το μάτι. Και το συνάχι, συνάχι.
Μάλιστα. Αφήσαμε τα πριόνια και πιάσαμε τα παιδικά τραγουδάκια. Απ' όλα έχει η γειτονιά μου. Για όλα τα γούστα. Και αλλοδαπούς που τσακώνονται σε ακατάληπτες γλώσσες και γιαγιάδες που πιάνουν την κουβέντα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι (30 μέτρα απόσταση μιλάμε τώρα. "Γειάααααα σου Μαρίιιιιιιικααααααα! Τι φαΐ έφτιαξες σήμερααααααα;") και μουσικόφιλους φοιτητές -αν θεωρείται μουσική αυτό που ακούνε, πράγμα για το οποίο δεν παίρνω κι όρκο... Α, και παιδάκια. Πολλά παιδάκια. Όποιος λέει ότι έχουμε υπογεννητικότητα στην Ελλάδα, δεν έχει περάσει απ' τη γειτονιά μου. Εδώ μας περισσεύουν. Τόσο, που τα πετάμε και στα σκουπίδια, άμα λάχει. (Θυμάστε ένα περιστατικό με μια Φιλιπινέζα που πέταξε το μωρό της στον σκουπιδοτενεκέ; Κι ευτυχώς, το βρήκαν ζωντανό κάποιοι περαστικοί; Στον δρόμο μου έγινε. Λίγο πιο πάνω). Άσχετο: Το Φιλιπινέζα θέλει δύο "π"; Δύο λάμδα; Δύο "ν"; Βλέπεις τι παθαίνω με τα τούρκικα; Αντί να μάθω άλλη μια γλώσσα, θα ξεχάσω κι αυτές που ξέρω...
Άντε, πάω ν' ανοίξω κανένα βιβλίο. Για το ονόρε δηλαδή, όχι ότι θα διαβάσω. Τι να διαβάσω, που έτσι που το πάω, σε λίγο θα μου διαβάσουν τα άχραντα μυστήρια. Α στα διάλα πια.
Κρίμα στα εμβόλια που μου έκαναν στον στρατό. Μα τέτοια γκαντεμιά; Εδώ μου έλεγαν ότι για δύο χρόνια δεν θα πάθαινα ούτε πονοκέφαλο κι εγώ μόλις απολύθηκα ταβλιάστηκα με 40 πυρετό. Τς τς τς. Τι να πεις; Σε τίποτε δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη πια. Κι ήθελα να φύγω κιόλας. Να πάω μερικές μέρες Κρήτη μετά το τελευταίο μάθημα. Όχι της εξεταστικής. Το τελευταίο που θα δώσω. Αν το δώσω τελικά. Γιατί στο χάλι που είμαι, δεν βλέπω σωτηρία. Μάλλον ΣΤΟ Σωτηρία με βλέπω.
(Ωραία. Τώρα άρχισα να ιδρώνω. Σπάει ο πυρετός, λένε. Και τα νεύρα μου μαζί. Άσε που κάποιος στον ακάλυπτο αποφάσισε να παραστήσει τον Πολ Μπάνιαν και κάτι πριονίζει από το πρωί. Θα μου πεις, υπάρχουν και χειρότερα. Θα μπορούσα να έχω κομπρεσέρ έξω από το παράθυρο). Αυτά τα Panadol Cold, μεγάλη μούφα. Μισό κουτί έχω πάρει από χθες και το μόνο που κατάφερα, είναι να μην με παίρνει ο ύπνος το βράδυ. Τι διάολο, καφεΐνη έχουν μέσα; Διάβαζα το Everything's Eventual μέχρι τα χαράματα. Γαρίδα το μάτι. Και το συνάχι, συνάχι.
Μάλιστα. Αφήσαμε τα πριόνια και πιάσαμε τα παιδικά τραγουδάκια. Απ' όλα έχει η γειτονιά μου. Για όλα τα γούστα. Και αλλοδαπούς που τσακώνονται σε ακατάληπτες γλώσσες και γιαγιάδες που πιάνουν την κουβέντα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι (30 μέτρα απόσταση μιλάμε τώρα. "Γειάααααα σου Μαρίιιιιιιικααααααα! Τι φαΐ έφτιαξες σήμερααααααα;") και μουσικόφιλους φοιτητές -αν θεωρείται μουσική αυτό που ακούνε, πράγμα για το οποίο δεν παίρνω κι όρκο... Α, και παιδάκια. Πολλά παιδάκια. Όποιος λέει ότι έχουμε υπογεννητικότητα στην Ελλάδα, δεν έχει περάσει απ' τη γειτονιά μου. Εδώ μας περισσεύουν. Τόσο, που τα πετάμε και στα σκουπίδια, άμα λάχει. (Θυμάστε ένα περιστατικό με μια Φιλιπινέζα που πέταξε το μωρό της στον σκουπιδοτενεκέ; Κι ευτυχώς, το βρήκαν ζωντανό κάποιοι περαστικοί; Στον δρόμο μου έγινε. Λίγο πιο πάνω). Άσχετο: Το Φιλιπινέζα θέλει δύο "π"; Δύο λάμδα; Δύο "ν"; Βλέπεις τι παθαίνω με τα τούρκικα; Αντί να μάθω άλλη μια γλώσσα, θα ξεχάσω κι αυτές που ξέρω...
Άντε, πάω ν' ανοίξω κανένα βιβλίο. Για το ονόρε δηλαδή, όχι ότι θα διαβάσω. Τι να διαβάσω, που έτσι που το πάω, σε λίγο θα μου διαβάσουν τα άχραντα μυστήρια. Α στα διάλα πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου