Παραλήρημα

Παραμονές Χριστουγέννων στην τενεκεδούπολη. Τενεκεδάκια όλων των ειδών κατρακυλάνε στις κατηφόρες του Βενιζέλου. Όχι του αεροδρομίου. Της γειτονιάς. Μου πήρε 40 χρόνια να μάθω ότι Βενιζέλου, εκτός από όνομα δρόμου, είναι και περιοχή στην Αθήνα. Η πόλη ντυμένη στα γιορτινά της. Σκουπίδια, σακούλες, χαρτιά κι αποφάγια. Η χαρά του αδέσποτου. Και του ανυποψίαστου διαβάτη που κάνει στιπλ για να βγει στη λεωφόρο. Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Πανόρμου, να εύχεσαι να μην έχει βρέξει. Γιατί όταν βρέχει, οι κατηφόρες γίνονται χείμαρροι. Και οι χείμαρροι παρασύρουν τα σκουπίδια. Και τα απλώνουν όλο χάρη στη μέση του δρόμου. Θα μου πεις, τέτοιο Δήμαρχο που είχαμε, τέτοια εικόνα μας ταιριάζει.

Ευτυχώς θα φύγω πάλι. Πριν τα Χριστούγεννα. Να γλιτώσω απ’ τη φαβέλα. Δεν είναι πόλη πια αυτή. Μια ατέλειωτη χωματερή είναι. Ακόμα και η εικονική της πραγματικότητα, η τηλεόραση, γεμάτη σκουπίδια είναι κι αυτή. Μια η Πετρούλα σε ρόλο ταξιτζή να τουρλώνει τον κώλο της στους περαστικούς, μια ο Λιάτσος να προλογίζει με ύφος Λάρι Κινγκ ρεπορτάζ για το Νext Τop Βimbo και στον Άλφα –που είναι τελείως βήτα- κάποιοι μαγειρεύουν. Κάποιοι, πάντα μαγειρεύουν στην ελληνική τηλεόραση. Πώς το ‘λεγε ο Γκάτσος; «Τίποτε πια δεν ακουγότανε, μα πάντα πόλεμος γινότανε».

Κάποια Ιωάννα –η οικοδέσποινα της βραδιάς- κακοποιεί την ελληνική γλώσσα, ενώ οι… χμ… καλοπροαίρετοι καλεσμένοι της κακοποιούν τη μαγειρική της. Κάτσε ρε φίλε. Σε καλεί η άλλη σπίτι της. Καλή, κακή, έκατσε και σου μαγείρεψε τρία πιάτα, έκανε την φιλιπινέζα όλο το βράδυ, μέσα-έξω στην κουζίνα, σας τάισε, σας πότισε και συ την θάβεις; Άσε το άλλο. Που ενδιαμέσως του γεύματος, πάνε και ψαχουλεύουν τα ξένα σπίτια. Και κάνουν και πρωτότυπα σχόλια. «Κρεβατοκάμαρα πρέπει να είναι εδώ». Άαααντε! Τι λε, ρε Πουαρό; Έχεις δει πολλά μπάνια με διπλό κρεβάτι και ασορτί κομοδίνα; Μετά ανοίγουν και τα συρτάρια. Βγάζουν σώβρακα, κάλτσες, προφυλακτικά, KY, δονητές, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Ωραία. Τα βίτσια του κάθε πονεμένου, στο γυαλί. Μια χαρά. Πες μου πού δηλώνουν συμμετοχή, να πάω κι εγώ. Να ξεροσταλιάσω στην κουζίνα πέντε ώρες να φτιάξω χουνκιάρ μπεγεντί και να βγει η σακαφιόρα με το μαλλί του οξυζενέ να πει «μμμ, δεν ξέρω, δεν με ενθουσίασε, του βάζω τρία». Τρία τσουλούφια να σου μείνουνε, μωρή, που δεν σε ενθουσίασε κιόλας. Άιντε μη σε λούσω με τον πουρέ και πάνε στράφι οι μελιτζάνες. Φλορέντζω, ε φλορέντζω.

Τώρα έχει προσεχώς. Όπως στο σινεμά. Αύριο στις 10 το βράδυ, λέει, ποιος τη χάρη μας. Θα έχει έναν αγρότη μόνο που ψάχνει. Επιχορήγηση; Αποζημίωση για τις πλημμύρες; Όοοοοχι. Την αδελφή ψυχή του. Και αντί να την αναζητήσει μόνος του, έβαλε προξενήτρα τον Άλφα. Όλο αυτό με μουσική υπόκρουση Ρόμπι Γουίλιαμς. Η χαρά του Αλτσχάιμερ. Πώς ήταν εκείνο το ντοκιμαντέρ, πριν μερικά χρόνια; Το Sugartown? Που ξαμολήθηκαν οι κάτοικοι της Ζαχάρως να βρουν νύφες στη Ρωσία; Και πήγε όλο το μπουλούκι, μαζί με τον δήμαρχο, στη Μόσχα αδελφές μου, στη Μόσχα, να βρουν τη ρωσίδα Γκόλφω, να τη φέρουν στο χωριό για να αρμέγει τα γελάδια. Να το δεις. Το Sugartown, όχι τον αγρότη. Αυτός, δεν βλέπεται με τίποτε. Ειδικά ένας μπάρμπας με μαλλί σκούπα, που είναι σαν τη μακαρίτισσα τη Νίτσα Τσαγανέα με περούκα, τι να σου πω… Αυτόν, τον βλέπω να μένει μόνος και να ψάχνει επ’ άπειρον.

Καλά, αν κόψουν την Πετρούλα από την τηλεόραση, ο Λαζόπουλος θα μείνει χωρίς δουλειά. Πολλή Πετρούλα παίζετε κύριε Λάκη μου κι έχω δυσανεξία στη βλακεία. Των άλλων, όχι τη δική μου. Αυτή, την έχω συνηθίσει. Άσε το άλλο… Με τα τούρκικα σίριαλ. Ούτε στην Τουρκία δεν παίζει τόσα. Στο σταυρό που σου κάνω. Ταινίες παίζει. Και ριάλιτι. Και πολλά τοκ σώου. Σίριαλ, ένα που έβλεπα εγώ πέρυσι, είχε να κάνει με τη χούντα του Εβρέν, τα βασανιστήρια, τους εκτοπισμούς και τις φυλακίσεις, όχι με τον Γιάγκο Δράκογλου και το σόι του. Κι άλλο ένα, πρόπερσι αυτό, που βασιζόταν σε έργο του Τάνπιναρ. Μελούρα του κερατά, αλλά το βιβλίο είναι κλασικό. Κάτι σαν την Αίθουσα του Θρόνου; Σπουδαίο βιβλίο, όχι και τόσο σπουδαίο σίριαλ. Ένα τέτοιο πράγμα και το Ask-ı memnu.

Αυτό αλήθεια, πώς ξέφυγε του Αντένα; Κύριε Κυριακού, ακούτε; Άμα θέτε, σας το υποτιτλίζω εγώ. Δεν έχει και πολύ διάλογο ούτως ή άλλως. Πολύ γκρο πλαν στους πρωταγωνιστές και πονεμένες σιωπές. Βλέπε Νησί. Αλήθεια, τι κάνει αυτό; Μετά το πρώτο επεισόδιο, χαθήκαμε. Ούτε ένα τηλέφωνο, βρε παιδί μου. Και παίζει κι ένας φίλος μου, να φανταστείς. Όχι πρωταγωνιστικό ρόλο, βέβαια. Θα μου πεις και η Λέχου που ήταν πρωταγωνίστρια, μαθαίνω ότι την πεθάνανε στο τρίτο επεισόδιο. Εκτός αν παίζει το φάντασμα στο υπόλοιπο σίριαλ, δεν μου κάνει και πολύ μεγάλος ρόλος.

Μήπως να πάω να βάλω κάνα ποτό και να σταματήσω να ταλαιπωρώ το πληκτρολόγιο; Άντε, αρκετά παραλήρησα γι’ απόψε. Şerefe.